🙏ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาัสมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

บาป คือ เจตนาที่ไม่ดี มีเจตนาให้ผู้อืนตาย เป็นต้น แต่สำหรับในกรณีนี้ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีเลย แต่เป็นเจตนาที่จะพยายามดูแลรักษาอย่างดี หากแต่ว่า เพราะสัตว์ทั้งหลายก็ต่างมีกรรมเป็นของๆ ตน เพราะฉะนั้น เมื่อถึงคราวที่กรรมจะให้ผล ให้จากโลกนี้ไป ก็ทำให้เขาจากไปได้เป็นธรรมดา จึงไม่ได้เป็นเพราะผู้เป็นแม่ไปทำผิดพลาดอะไรเลย กรรมของเด็กต่างหากที่ทำให้จากไป จึงไม่มีบาปติดตัวกับผู้เป้นแม่ ส่วนเด็กที่จากไป ตามหลักธรรรมแล้ว ก็เกิดใหม่แล้ว ไม่เป็นดั่งวิญญาณล่องลอยตามที่เข้าใจกัน เพราะสัตว์เมื่อตายแล้วก็ต้องเกิดทันที และก็ไปตามกรรมของบุคคลนั้นเอง ดังนั้น เขาอาจจะไปในที่ที่ดี ดีกว่าเราก็ได้ เป็นอยู่สุขสบาย เช่นเกิดในสวรรค์ เป็นต้น

เพราะฉะนั้น ตัวเราเองก็ไม่ได้ทำร้ายลูก และไม่ได้เป็นบาปด้วย และหากว่าตัวลูกนั้นได้ไปที่ดีๆ ก็ควรที่จะยินดี ดีใจ ที่เขาไปสบายแล้วครับ ทุกคนก็ต้องจากโลกนี้ไป ทุกข์มีได้ เพราะอาศัยความผูกพัน เพราะอาศัยกิเลสที่มีในจิตใจ ดั่งเช่นสมัยพุทธกาล ที่มีสตรี บุตรของตนเองตาย ก็ร้องไห้ ถึงกับเป็นบ้า อยากให้บุตรตนเองฟื้น ขอยาจากคนอื่น จนได้พบพระพุทธเจ้า พระุพุทธเจ้าตรัสว่า เธอ จงไปหาเมล็ดผักกาดมา แต่ต้องหาจากเรือนที่ไม่มีคนตาย นางจึงไปหา และบอกว่า เรือนท่านไม่มีคนตายไหม ถ้าไม่มี จงให้เมล็ดผักกาดกับเราเพื่อทำยา ไม่มีเรือนใดเลย ที่ไม่มีคนตาย สุดท้ายกลับมาเฝ้าพระพุทธเจ้า นางไม่ได้เมล็ดผักกาดเลย เพราะทุกเรือนมีคนตายหมด อันแสดงถึงความเป็นธรรมดา พระพุทธเจ้าทรงแสดงพระธรรมกับนาง ตรัสพระคาถาว่า

มฤตยู ย่อมพานรชนผู้มัวเมาในบุตรและสัตว์เลี้ยง มีใจฟุ้งซ่านไป เหมือนกระแสน้ำหลากขนาดใหญ่ พัดพาชาวบ้านที่มัวหลับใหลไปฉะนั้น.