วานนี้(9 ก.ย.64) ต้องไปฌาปณกิจศพเพื่อนคนนึง เป็นเพื่อนเก่าที่โตมาด้วยกัน เรียนมาด้วยกันตั้งแต่สมัยเรียนโรงเรียนวัดตอน4ขวบ อนุบาล ประถม จนถึง ม.ต้น กระทั่งต้องแยกย้ายที่เรียนกันตอน ม.ปลาย
เพื่อนคนนี้เป็นผู้หญิงที่ตัวสูงที่สุดในห้อง แต่เป็นคนสุภาพ พูดน้อย และน่าเห็นใจที่สุดเพราะเค้าไม่ได้เป็นคนหัวไวและเป็นคนอ่อนต่อโลกมากถ้าเทียบกับคนวัยเดียวกัน ถ้าไล่เรียงทุกเรื่องราว เค้าเป็นคนน่าสงสารมาก ด้วยความที่เป็นคนหัวช้า บางครั้งจะถูกคนอื่นแซวแกล้ง เอาเปรียบหรือหัวเราะล้อ บางครั้งก็ถูกครูบางคนบูลลี่หรือทำโทษจนร้องไห้เพราะตอบคำถามไม่ได้ แต่เพื่อนคนนี้เข้มแข็งนะ เค้าเก็บเสียงร้องไห้ไว้ในใจ.....แต่น้ำตาไหลอาบแก้ม ไอ้เรามันพวกหัวไวและสู้คน ก็จะดึงเพื่อนคนนี้เข้ามาอยู่ด้วยใกล้ๆตลอดทั้งเรื่องเรียนและรวมกลุ่มกันอยู่ที่โรงเรียน แต่พอเมื่อถึงตอน ม.ปลาย จำต้องแยกย้ายกันไปเรียนคนละที่ เราก็แทบไม่ได้ข่าวคราวเพื่อนคนนี้อีกเลยหลายปีเพราะเพื่อนไม่โซเชียลนี่ล่ะ กระทั่งได้ข่าวว่าเพื่อนได้ทำงานที่สนามบินประจำจังหวัด เราก็เออ...วันไหนบินกลับมาบ้านคงได้เจอเพื่อน ก็มีเห็นแว๊บๆที่สนามบิน แต่ก็ไม่ได้เข้าไปทักทายเพราะเพื่อนต้องปฏิบัติหน้าที่ ทำได้แค่มองกันแล้วยิ้มให้เป็นอันรู้กันว่าต่างคนต่างสบายดี แต่มีสิ่งนึงที่เราไม่รู้คือ ..เพื่อนมีลูกแล้ว.. แต่เป็นการมีลูกด้วยการถูกผู้ชายเห็นแก่ตัวเอาเปรียบ แค่คิดก็แค้นใจ มันเห็นเพื่อนเราอ่อนต่อโลก สมใจแล้วมันก็ทิ้ง ไม่มีการสู่ขอหรือรับผิดชอบ แล้วปล่อยให้เพื่อนเราเลี้ยงลูกตามลำพัง โชคยังเข้าข้างที่ป้าของเพื่อนช่วยรับอุปการะเด็กไว้เพื่อเป็นการแบ่งเบาภาระ เพราะตัวเพื่อนคนนี้ยังต้องเป็นเสาหลักเลี้ยงดูพ่อแม่ด้วย
ที่ผ่านมาชีวิตเค้าก็น่าสงสารแล้ว วันที่7 ก.ย. วันสุดท้ายของลมหายใจยิ่งน่าสงสาร แม่เค้าเล่าให้ฟังว่าตอนเย็นก่อนเค้าเลิกงาน เค้าโทรหาแม่ว่าคิดถึงพ่อกับแม่ เลิกงานจะกลับไปหานะ แล้วเค้าก็ขี่มอไซออกจากตัวเมืองกลับมาที่บ้าน ระยะทาง22กิโลเมตรแค่นั้น แต่ก็มืดแล้ว จุดเกิดเหตุเข้าเขตอำเภอพอดี ตรงนั้นมันมืดมาก เราขับรถผ่านยังต้องระวังแล้วระวังอีกเพราะกลัวชนอะไรเข้าให้(เคยชนหมาตายตรงนั้นแหละ น้องสาวก็เคยรถคว่ำตรงนั้น) ด้วยความที่เพื่อนเราขับมอไซ ประกอบกับถนนหนทางมืด ถนนเป็นเนินชันและโค้งหักศอก ทำให้ไม่ทันมองเห็นรถอีแต๊กชาวบ้านที่ขับอยู่ด้านหน้า มุมอับสายตาแบบนั้น มืดขนาดนั้น เป็นเราก็มองไม่เห็น ต่อให้ไม่มีรถอยู่ด้านหน้าก็มองยาก สาเหตุหลักที่ต้องเสียชีวิตคือ รถอีแต๊กชาวบ้านไม่มีไฟท้าย ไม่มีไฟหน้า ไม่มีเหี้ยไรเลยที่จะสะท้อนแสงให้ได้มองเห็นว่านั่นคือรถ คนขับรถอีแต๊กก็มีแค่ไฟฉายคาดหัวส่องนำทาง นั่นล่ะจึงเป็นเหตุให้เพื่อนเราเบรคไม่ทันและชนเข้ากับท้ายรถอีแต๊กจนเสียชีวิตคาที่เพราะศรีษะไปกระแทกเข้ากับไม้ส่วนท้ายของรถอีแต๊กพอดีจนไม้ทิ่มเข้าที่ใต้คางทะลุเข้าศรีษะ เรายืนมองดูศพเพื่อนตอนวางดอกไม้จันทร์ก็รู้เลยว่ากระแทกแรงขนาดไหน
เพื่อนเสียชีวิตค่ำวันที่7 เรารู้ข่าวว่าเพื่อนเสียชีวิตจากเพื่อนอีกคนตอนห้าโมงเย็นของวันที่8 แต่ยังไม่รู้รายละเอียดว่าเสียชีวิตยังไงเลยรีบเก็บงานขับรถฝ่าสายฝนกลับบ้านทันที กว่าจะถึงบ้านก็ทุ่มกว่าๆแล้ว แม่โทรบอกว่าตอนนี้สวดศพเพื่อนเราอยู่ แม่จึงเล่ารายละเอียดให้ฟังถึงสาเหตุการเสียชีวิต นางเองก็รู้ข่าวราวๆ5โมงเย็นพอๆกับเราจึงรีบไปที่งานศพทันทีเพราะแม่เรากับแม่ของเพื่อนต่างก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน เป็นเพื่อนกันตั้งแต่รุ่นแม่ยันรุ่นลูก

อันนี้มาเล่าให้ฟัง ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น แต่มันจะเกิดอะไรขึ้นกับคนใกล้ตัวเรา หรือแม้กระทั่งตัวเราเองเมื่อไหร่ก็ได้ แต่มีอยู่ 2 อย่างที่อยากให้ทุกคนระลึกไว้เสมอว่า
1. ถ้าคุณมีคนใกล้ตัวที่เค้าเป็นคนประเภทอ่อนต่อโลก คนที่เค้าอ่อนแอกว่าเรา ปกป้องเค้าไว้เถอะถ้าทำได้ เค้าเหล่านี้น่าสงสารกว่ามาก
2. ยวดยานพาหนะไม่ว่าจะชนิดไหนก็ตาม ไฟสัญญาณต่างๆ ไฟส่องสว่างที่ติดกับตัวรถ หรืออะไรก็ได้ที่ทำให้รู้ว่านั่นคือรถหากมองจากที่มืดๆไกลๆ มีไว้เถอะ ถ้ามันพังก็รีบซ่อม จะบรรทุกจะขนอะไร ก็รัดกุมให้มันปลอดภัยต่อเพื่อนรถท้องถนนจะเป็นความรับผิดชอบต่อสังคมที่ดีมาก

ขอบคุณสำหรับคนที่แวะมาอ่าน และอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ ยาวไปหน่อยแต่ก็อยากแชร์เรื่องราวให้ได้เป็นประสบการณ์ชีวิตของผู้อื่นแต่เพื่อเป็นบทเรียนและแนวทางสำหรับเรา ขอบคุณครับ