พอ กับ ยอมรับ
เย็นวันเสาร์ขณะที่โพสหาคนคุยนั่นนี่ในโซลเชียล ในวันหยุดที่ควรเป็นวันพักผ่อนของผมพลันหายไปกับโลกออนไลน์ไปทั้งวัน ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นวันหยุดอะไรเลยจนถึงเย็นมานั่งคิดว่าทำอะไรอยู่ ผมคิดว่าอะไรคือพอ พอคืออะไร ทำไงถึงจะพอ ในที่สุดก็คิดได้ เหมือนที่เคยคิดเรื่องการยอมรับ ตอนนั้นผมคิดว่าสิ่งที่เรา คิด พูด ทำ มันสอดคล้องกัน ถ้าเราทำอย่างใดอย่าหนึ่ง มันก็จะเป็นการยอมรับหรือไม่ยอมรับ ผมเลยอ๋อ สิ่งที่ผมทำ พูด คิด เป็นสิ่งที่ผมยอมรับได้ถึงจะดูฝืนๆแต่ก็เป็นสิ่งที่ผมยอมรับได้ เพราะถ้ารับไม่ได้จริงๆคงไม่ คิด พูด หรือทำสิ่งเหล่านั้น เฮ้ยแค่นี้เองการยอมรับ หลายครั้งบางทีที่คิดอยู่เสมอว่าจะทำอย่างไรถึงจะยอมรับสิ่งที่มี เป็น ทำ ได้ ก็สิ่งที่มี เป็น และทำนั่นแหล่ะคือการยอมรับ เคยรู้สึกที่แบบ ฉันไม่ชอบ ฉันไม่อยากทำ ฉันรับแบบนี้ไม่ได้กับสิ่งนี่ แต่ก็ทำโดยไม่ได้เรียนรู้หรือแก้ไขอะไร ก็ทำมันต่อไป นั่นคือผมยอมรับได้ด้วยเหตุผลบางสิ่งในใจผมว่าผมรับได้ แล้วยังไงมันไม่ได้น่าเสน่หา น่าเบื่อ ลำบาก บลาๆ แล้วยังไงพอรู้ว่าจริงๆเราก็ยอมรับได้นี่ถึงทำมันไป ไหนๆก็ไหนๆ ลงเรือลำเดียวกันแล้ว ช่วยกันพายสิ เรียนรู้มัน เหมือนวันนี้ที่ผมรู้สึกแย่กับโลกโซลเชียลผมผลันตัวเองมาใช้ประโยชน์จากมาด้วยการเขียนสิ่งนี้ เอาจริงๆผมไม่แน่ใจว่าจะมีคนอ่านไหม แต่ที่แน่ๆผมจะกลับมาอ่าน ถึงไหนละ อ้อ.. ผมได้รู้ว่าสิ่งที่เรา คิด พูด ทำ เป็นสิ่งที่เรายอมรับได้ ในใจเราเองที่ยอมรับด้วยเหตุผลปัจจัยต่างๆ สิ่งเหล่านั้นเป็นเหตุผลให้ผมยอมรับสิ่งต่างที่ผมทำ พูด คิด คือสิ่งที่เรายอมรับจากภายในใจ

แล้วมาดูพอ พอคืออะไรก็ไม่รู้หรอก แต่แบบจะหาทำไม เราหาแสดงว่าเราไม่มี ไม่มีหรอกมีไม่พอ มีแต่สร้างให้มันไม่พอ ลองคิดว่าตอนเรียนจบใหม่ๆยังไม่มีอะไร งานอะไรก็ทำได้เงินมากน้อยก็ทำ บางคนทำไปเรียนไป เพราะความไม่มีไม่ใช่ไม่พอ บางคนไม่มีเงินจะเรียนต้องทำงานส่งตัวเอง ก็อยู่ได้เรียนจบ มีแต่ไม่พอเพราะเราไม่พอที่จะมี การที่จะพอหรือไม่พอไม่ได้อยู่ปัจจัยภายนอกที่เราต้องการเลย อยู่ในใจเรานี่แหล่ะ ผมโพสหาคนคุยในโลกออนไลน์ สุดท้ายก็กลับมาถามว่าจริงๆแล้วตัวเองต้องการอะไร หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอไม่พอ หาอีกโพสอีก หาอยู่นั้น เฮ้ยเป็นไรเนี่ย จนผมหยุด พอ ขอพัก แล้วมาคิดเรื่องที่กำลังเขียนอยู่นี้ และหยุดที่พอไม่หาละ จะหาคนคุย เหงาเหรอ อยู่คนเดียวเหรอ หรือกลัวที่จะคุยกับตัวเอง บางครั้งตัวเราเองนี้แหล่ะสนิทกับเราที่สุด รู้ใจเราที่สุด ตอบได้ทุกเรื่องที่อยากคุย ถามว่าคุยยังไงก็ผ่านการเขียนนี้แหล่ะ บางทีเราคิดมันจะลอยๆ การที่เราเขียนสิ่งที่คิดออกมาทำให้ความคิดเรามีตัวตน ยืนอยู่ตรงหน้าสบตากับเราทุกครั้งที่อ่านสิ่งที่ตัวเองคิด

เริ่มเห็นกันแล้วสินะไม่ว่าจะ พอ หรือยอมรับ ล้วนมาจากตัวเรา เป็นสิ่งที่เรา คิด พูด ทำ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะคืออะไร เราต่างก็ยอมรับมันโดยที่เราไม่รู้ตัวเราถึงรู้สึกไม่ชอบมัน หรือถ้ารับไม่ได้จริงๆเราจะพยามแก้ไข เรียนรู้หาวิธีทำให้เรายอมรับ ยากไม๊ก็ยากก็ได้ กลัวการเรียนรู้รึป่าวล่ะมันจะเจ็บนะแต่เราเรียนรู้ผ่านประสบการณ์ของคนอื่นได้แต่ไม่เท่าก็ลองเอง ผมเองก็มีเรื่องที่จะต้องเรียนรู้ไม่ต่างจากคุณ และควร พอ