ทำไมคนเรา พอบุพการีถึงวัยชรา เรากลับแย่งกัน ไม่อยากดูแล
แต่ตอนที่เราเป็นเด็ก บุพการี ก็ยังดูแลเราได้เท่ากันทุกคน

พออ่านแล้วรู้สึกถึงความยิ้มอ่อน
บุพการีดูแลเราทุกคน แต่ความเสมอภาค แม่งไม่เคยทุกคนหรอก
พอแก่ตัวมา ช้านผู้เป็นเสนียดประจำบ้าน ก็ดูแลทุกคน
ส่วนนังบุตรสุดที่รัก ไม่ดูแลใครเลย โยนภาระมาให้ทั้งหมด

ตอนช้านอยู่ในครรภ์ ช้านคือ มารหัวขน
พอช้านออกมาดูโลก ช้านคือ ภาระ
พอช้านเติบโต ช้านคือ แกะดำประจำบ้าน
พอช้านเป็นวัยมีหน้าที่การงานที่ดีทำ
ช้านคือ เสนียดประจำบ้าน

ช้านโตมาได้ เพราะคำว่า รักตัวเอง ก็มันไม่มีใครจริงใจ
ทุกคนมองหาแต่ประโยชน์จากช้านเสมอ พอวันที่ช้านยืนได้
ช้านก็ไม่จำเป็นต้องเห็นหัวใคร เพราะตอนที่ล้ม มันก็ไม่เคย
มีใครมองเห็นเรา

คิดอยากจะทักมาจีบ คิดอยากจะมาขอสานสัมพันธ์
คิดอยากจะขอเป็นแฟน
ให้คิดใหม่นะ ถ้าไปรักกับคนที่เค้าโลกสวย มองความรักเป็นสิ่งดี
ก็จงไปแบบนั้น ช้านผู้ไม่เคยมีความรัก ไม่มีมุมมองในเรื่องแบบนี้
มันไม่ดีต่อความสัมพันธ์ใดๆ หรอก จะลำบากใจเสียเปล่าๆ นะ
ถ้าอยากได้คนมีเวลาว่างๆ คุย โต้ตอบสนทนา
ก็ไปหาพวกไม่ได้ทำงาน หรือมีเวลานั่งหายใจเยอะๆ
ช้านไม่ได้มีเวลาขนาดนั่น ทุกนาทีมีค่าเสมอ
มันเสียเวลาชีวิตนะ