ช้านอ่านเรื่องคนหนึ่งคนที่บู้บี้ คนที่เป็นซึมเศร้า

ช้านผู้อ่านแล้วรู้สึกว่า เค้าไม่มีความเป็นมนุษย์
ในจิตสำนึกหลงเลย
ช้านเป็นคนหนึ่งที่สู้กับโรคนี้มาเกือบ 10 ปี
ช้านเป็นโรคนี้ตั้งแต่อายุ 15 ซึ่งไม่ใช่แค่ต่อสู้กับตัวเอง
แต่ต้องสู้กับคนทั้งหมดที่ไม่เคยเข้าใจกับคนที่เป็นโรคนี้
โดยเฉพาะ คนในครอบครัว ระยะแรกเราก็ไม่รู้หรอก
ว่ามันเป็นอะไร แต่เอฟเฟ็คจากร่างกายมันทำให้เรา
ใช้ชีวิตยากมาก คนที่เข้าใจเราที่สุดในตอนนั้นคือเพื่อน
กับอาของเพื่อนที่ทำงานอยู่โรงพยาบาลบ้านสมเด็จ
เราเข้ารับการรักษาโดยใช้สิทธ์ของอาเพื่อนในการรักษา
และรับยา

ใช่ ช้านผ่านการฆ่าตัวตายมาทั้งหมด เกือบ 10ครั้ง
ทำมาทุกรูปแบบไม่ว่าจะกรีด ผูก กินยา แต่ก็รอดมาทุกครั้ง
เพราะยายมาเจอ ในช่วงที่จิตใจดิ่งจนไม่เหลืออะไร
บ้านพัง ทุกคนอยู่ในภาวะกลุ้มใจกับสิ่งที่ช้านเป็น

หลังจากที่เข้ารับการบำบัด ช้านก็พัฒนาตัวเองไปช่วย
เป็นผู้ช่วยการบำบัดให้กับผู้ที่มีอาการ พร้อมกับรักษาตนเอง

จะบอกว่าทุกวันนี้หายมั้ย ไม่นะ มันพูดได้ไม่เต็มปาก
ว่าหายดี แต่มันก็จะมีภาวะอาการพารานอยด์ ที่หลงเหลือ
สิ่งที่ทำให้อาการกำเริบได้ดีสำหรับเรา ไม่ได้มาจากคำพูด
แต่มาจากตัวอักษร ตอนเรียนมหาลัย ช้านเลือกเรียนวิชารอง
คือจิตวิทยา เพราะอยากรู้วิธีการรักษาตัวเอง การบำบัด

ถึงอยากจะบอกว่า คนเป็นซึมเศร้า มันไม่ใช่อาการจาก
การนอยด์ หรือการเอาแต่ใจ แต่มันเป็นอาการที่เกินกว่า
กำลังเราจะควบคุมมันได้ และเวลาที่อาการกำเริบ
มันมากกว่ามานั่งซึม ร้องไห้ อะไรแบบนี้นะ
ถ้าคุณคิดว่าคุณเป็น แล้วสามารถเอาหัวพุ่งใส่กำแพง
โดยที่ไม่รู้สึกอะไรเลย นั่นแหละคุณเป็นแน่นอน

ช้านซึ่งครอบครัวไม่ได้มีปัญหาอะไร ชีวิตไม่ได้มีปัญหา
แต่มันคืออาการของสารคัดหลั่งในสมองที่เกินออกมา
ช้านก็สนับสนุน สส. ในการผลักดันนะ เพราะยาที่กิน
ถ้าเป็นยาในบัญชี มันมีผลข้างเคียงค่อนข้างเยอะ
ส่วนตัว เรากินยานอกบัญชี ซึ่งราคาสูงมากจริงๆ