ความอยากได้ หรือความโลภของคนเรานั้น
ถ้ามีนิด ๆ ช่วยให้ขยัน หากมีมากไป จะสร้างความทุกข์ได้
ความโกรธ คือใจที่ร้อน สิ่งนี้ไม่มีอะไรดี มีแต่ข้อเสีย
ความหลง คือเรื่องลึกซึ้ง เพราะความหลงมีหลายระดับ
หลงในลาภ ยศ สรรเสริญว่าร้ายแล้ว หลงในตัวตนยิ่งร้ายกว่า
ที่สุดของที่สุด คือ หลงในสิ่งสมมุติทั้งหลาย

อันที่จริงแล้ว เราสมมุติกันไปเองทั้งนั้นว่ามีเรา มีเขา
แท้จริงไม่มีอะไร ทุกสรรพสิ่งคือสภาวะชั่วคราว
จบเรื่องนี้ ก็จะประกอบเป็นเรื่องใหม่ ซ้ำ ๆ วนเวียน
เป็นอยู่เช่นนี้เรื่อยไป จนกว่าจะรู้ความจริง

ชีวิตนี้ควรเห็นแก่ตัวให้น้อย คิดถึงผู้อื่นให้มาก
เรื่องนี้พูดกันอาจจะง่าย แต่ลงมือทำนั้นยาก
จำเป็นต้องใช้ความเข้าใจชีวิตในหลายแง่มุม
อาจต้องผ่านอะไรมามาก จนคิดได้ว่า
เห็นแก่ตัวไปก็เท่านั้น ตายแล้ว ก็เอาอะไรไปไม่ได้

น่าแปลกที่สิ่งนี้กว่าจะเข้าใจ คนส่วนใหญ่ก็ใช้เวลานาน
หากเข้าใจเร็ว ก็จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้ตนเองและผู้อื่น
หากยอมรับความจริง ตั้งสติ และคิดให้นานพอ
เราจะเห็นเลยว่า ความเห็นแก่ตัวของเรานั่นเอง
ที่เป็นตัวตนของความทุกข์ทั้งหลาย ไม่ใช่อะไรอื่น
ทุกข์ไม่ได้เกิดจากใคร เราทำตัวเองให้ทุกข์กันทั้งนั้น
เพราะกิเลสของเรานั่นเอง ที่ลงมือทำร้ายตัวของเรา