ฉันเบื่อแม่ตัวเองมาก ไม่ใช่ว่าเบื่อเพราะการกระที่ซ้ำไปซ้ำมาน่าเบื่อหรอกนะ แต่เป็นทุกอย่างที่แม่เป็นอยู่ตอนนี้ ฉันมักโดนแม่ว่าอยู่เสมอเมื่อฉันเล่นโทรศัพท์เสียงดังในตอนที่แม่กำลังหลับ แม่มักพูดด้วยเสียงที่หนักแน่นและเกรี้ยวกราดน่ากลัวว่า "ลงไปเล่นข้างล้าง!" ฉันเต้นแรงแล้วมันก็หยุดเต้นไปแวปหนึ่ง ความรู้สึหนี้มันทำฉันกลัวและโกรธ ว่าทำไมแม่ต้องพูดด้วยน้ำเสียงรุนแรงแบบนี้ เมื่อฉันถามในเช้าอีกวันด้วยน้ำเสียงที่เห็นว่ามันเป็นเรื่องตลกเพราะคิดว่าแม่ละเมอแม่ก็จะบอกว่า "ก็มันจะนอนไม่หลับ! เข้าใจไหมว่าคนมันแก่!" ฉันนิ่งเงียบและไม่พูดอะไรอีก ได้แต่รอให้แม่พูด เพราะฉันกลัวว่าแม่จะรำคาญ ไม่นานของใช้ในบ้านก็ใช้งานไม่ได้ ทั้งแก๊สหมด และเครื่องซักผ้าพัง แม่ไม่ได้เติมแก๊สมาเป็นอาทิตย์ และเเม่ก็ไม่ได้ให้เงินฉันไปซื้ออะไรกิน ฉันก็มีเงินของตัวเองอยู่ แต่ใครจะอยากใช้หล่ะ? อาทิตย์นั้นทั้งอาทิตย์ ฉันทำได้แต่กินของเหลือจากแม่ในเช้าวันรุ่งขึ้น และขนมที่ฉันไม่ค่อยชอบแต่ฉันก็ต้องกิน ดีกว่าไปเสียบน้ำร้อนต้มมาม่า เพราะฉันก็ไม่ชอบกินมันอีกเหมือนกัน โชคดีที่ฉันเป็นอย่างนี้ได้ไม่กี่วัน น้าของฉันหยุดพอดีเลยพาฉันออกไปหาอะไรกินเป็นเวลาสองวัน และน้าก็สั่งให้คนมาเติมแก๊สพร้อมกับจ่ายเงินเอง ทั้งที่แก๊สนี้มันเป็นของแม่ เหลืออีกอย่างนึงก็คือเครื่องซักผ้า น้าฉันไม่รู้ว่าต้องไปเรียกช่างมาจากที่ไหน ในขณะที่แม่เอาแต่ทำงาน วันอาทิตย์ก็ซักผ้าด้วยมือ และประชดฉันเมื่อฉันบอกให้แม่โทรเรียกช่างมา "ต่อไปนี้ก็ซักมือไปเลยไม่เปลืองไฟดี แล้วจะไปโทรตามช่างจากที่ไหน?"
"กูเกิ้ลไงแม่ หนูมีเบอร์"
แม่ได้แต่นั่งเงียบและเดินหนีไปอีกครั้ง แม่เอาแต่ซักผ้าเสร็จแล้วก็กินข้าวนอน จนฉันไม่กล้าที่จะถามทวงแม่ถึงเรื่องที่แม่สัญญาว่าอาทิตย์นี้แม่จะพาฉันไปซื้อของที่ฉันต้องใช้ แม่ไม่แม้แต่จะพูดถึงมัน ฉันได้แต่เก็บความรู้สึกเอาไว้ และฉันตั้งใจที่จะอดข้าวประท้วงแม่ ไม่พอฉันจะโทรตามช่างมาเองด้วย ทุกคนได้โปรดอวยพรให้ฉันทำสำเร็จ ขอบคุณค่ะ