My life 🙃unit 2 ความทรงจำตลอดไป

...ฉันเข้าเรียนโรงเรียนอนุบาลเอกชนใกล้บ้าน
โดยมีคุณยายที่แสนน่ารัก เดินมาส่งทุกวันเลย..

ในทุกๆวันฉันจะตื่นตอนย่ำรุ่ง..ในเวลาตี 4 เพื่อมานั่งตักผู้ชายแก่ๆ..คนนึง ซึ่งนั่งกวนขนมด้วยตะหลิบอันใหญ่ยักษ์ และกระทะใหญ่ของเขา เพื่อช่วยภรรยาที่รักของตนทำขนมในทุกๆเช้า...เขาคือคุณตาของฉันเอง...และขนมที่ตาทำอร่อยสุดๆไปเลย
ที่บ้านเรียกกันว่า "ขนมกวน"
และฉันเด็กน้อยไร้เดียงสา ชอบที่จะเอานิ้วน้อยๆนั้นจิ้มลงไปบนตะหลิวของตาหลังจากกวนขนมเสร็จ และกินอย่างเอร็ดอร่อยทุกวัน..ก่อนไปโรงเรียน..

...ตาเป็นอารมณ์ดี ชอบร้องเพลงให้ฟัง
ยายเล่าว่าตาเคยเป็นมโนราเก่า ที่สำคัญตาฉันเป็นนางเอกด้วยนะเอ้อเอาสิ...เจ๋งสุดๆไปเลยใช่ไหมละ...และในกิจวัตรประจำวันของตาคือ ชอบแกล้งยาย แซวยายเรื่อยๆเพื่อให้ยายยิ้มอยู่เสมอๆ...ความรักที่น่าอิจฉาที่สุด...เป็นภาพจำ...ของฉัน..ในช่วงเวลาดีๆเหล่านั้น..

ครั้งนึงที่ตาไม่สบาย...มีโอกาสได้นั่งคุยกับตาแค่แปบเดียวจริงๆ เนื่องด้วยชีวิตต้องทำงานไกลบ้าน
ตาป่วยก็ได้ดูแลแค่ช่วงเวลาที่แสนสั้น..
ตาเป็นโรคความจำเสื่อม..ตาจำอะไรไม่ได้มาก
เป็นเรื่องราวสุดท้าย...ที่ลูกได้นั่งข้างๆพ่อเฒ่านะ..
วันนั้นเดินไปถามยายว่า แม่เฒ่า...พ่อเฒ่ากินส้มได้ไหม
และยายต่อว่า "ได้ แกกินเองแหละลูก เอาใส่มือแกไว้ตะ"
หลังจากเราเอาส้มวางบนมือตา ตาก็เอาส้มใส่ปากทั้งลูก โดยไม่ปอกเปลือก
เราตกใจ รีบเอาส้มออกจากมือและปากของตา
ทั้งยิ้มทั้งร้องไห้ บอกตาว่า "เดี๋ยวลูกปอกให้นะ ต้องปอกก่อน พ่อเฒ่ายังกินไม่ได้"
วันนั้น ไม่คิดเลยว่าจะเป็นวันสุดท้าย ที่เราได้นั่งข้างๆกัน...เรานั่งแกะส้มและเม็ดออกให้ตาจนหมด...
ตอนนุ้ยเด็ก..ตาคงปวดหัวกับนุ้ยมากกว่านี้นะ
ถึงเวลาพักผ่อน...ตาพักผ่อนนะ..เหนื่อยมาเยอะแล้ว

...และถึงแม้วันนี้..เราไม่มีตาอยู่ตรงนี้แล้ว...ตาก็จะอยู่ในความทรงจำของลูกตลอดไป...