จะมีใครบ้างที่ยอมรับว่าตัวเอง..>>เจ้าชู้<<
จะมีใครบ้างที่กล้าพูดว่าตัวเอง..}}รักเดียว{{
^โสด^...ก็เหมือนค่ำคืนมืดมนไร้แสงจันทร์...แต่เวลายอมเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง...เมื่อเมฆลอยห่างแสงจันทร์ที่ส่องสว่าง ก็ทำให้คืนนี้ที่มืดมน..>>สว่างจนเห็นทาง >>>แต่เวลาก็ย่อมเดินต่อไป ทำให้เมฆเข้ามาบังดวงจันทร์...ทำให้เริ่มมืดอีกครั้ง >>>แต่ด้วยการเดินทางมาไกลจึงได้พบ~ตะเกียง~คนเราจึงใช้มันในการส่องแสง..แต่ทั้งๆที่ดวงจันทร์ดวงเดิมที่เราเคยเคียงข้างก็ยังคงอยู่ที่เดิมไม่เคยไปไหน...แต่ด้วยเหตุผลร้อยพัน ที่ทำให้เราเลือกใช้~ตะเกียง~แทนดวงจันทร์ คนเราย่อมเลือกสิ่งที่ให้ความมั่นคงกับเรามากกว่า...
งั้นคุณลองคิดดูถ้าวันนึง~ตะเกียง~หมดไฟขึ้นมาคุณจะทำอย่างไร...เมื่อดวงจันทร์ดวงนั้นไม่ส่องแสงให้คุณอีกแล้ว...คุณจะทำอย่างไร...คุณกล้าเดินไปในทางมืดๆคนเดียวหราาา...คุณจะโทษใคร...ดวงจันทร์หรอ ที่ไม่ยอมส่องแสงลงมา...หรือคุณจะโทษ...ตะเกียงที่ไฟมันหมด...แล้วคุณคิดจะโทษตัวคุณเองบ้างไหม...คุณเป็นคนทอดทิ้งดวงจันทร์ไป...คุณเลือกสิ่งที่มั่นคง..แต่มันก็ไม่ได้ยืนยาว...คุณเลือกมองข้ามสิ่งที่ไม่แน่นอน..แต่ว่าสิ่งที่ไม่แน่นอนนั้นแหละเป็นสิ่งที่แน่นอนที่สุด ไร้ความมั่นคง..แต่ทว่าสิ่งนั้นก็ไม่เคยคิดที่จะทิ้งคุณไป...ความสุขในการใช้ชีวิตไม่ใช่การได้อยู่กับสิ่งที่มั่นคงแน่นอน...แต่มันคือการที่เราอยู่ด้วยความไม่แน่นอน ไร้ความมั่นคง...เพื่อให้เราได้รู้ค่าของคนที่อยู่ข้างกายเราให้มากที่สุด...ให้เราได้เดินข้ามสิ่งต่างๆที่เข้ามาในชีวิตคู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งสิ่งอื่นใด...ใจคนเรานั้นยากที่จะเข้าถึง...แต่ก็มิใช่ว่าจะเข้าไม่ได้..ขอแค่คนสองคนยอมหันเข้ามาคุยกัน..เปิดใจ..ไร้อคติ..รับฟังความผิดพลาดในอดีตของอีกคน...แล้วให้อภัยในสิ่งนั้น..ต้องทำตัวเหมือนท้องฟ้า ที่ไม่ว่าจะเป็นกลางวัน หรือกลางคืน..แต่ท้องฟ้าก็ยังเป็นท้องฟ้าผืนเดิม...