Chan'm blue
Dec 18
ความนึง
ผมกำลังอยู่ให้ห้องเล็กๆที่กั้นด้วยตู้วางของจัดเป็นพื้นที่สำหรับอ่านหนังสือและทำงานอดิเรก มีคอมพิวเตอร์พีซีรุ่นเก่าตั้งอยู่หันหน้าไปทางหน้าต่างมองเห็นต้นตะขบกำลังล้อเล่นกับรถที่ขับผ่านไปมาด้วยแรงลมของรถใบ้ไม้ก็พริ้วไหวเป็นจังหวะ เสียงเพลงแนว lofi hiphop radio สลับเสียงรถที่ขับผ่านไปมาและเสียงเจื้อยแจ้วจากโทรศัพท์มือถือแว่วมาจากอีกห้อง กาแฟรสขมอมหวานร้อนๆแก้หนาวให้ความอบอุ่นที่มือ ผมจำกัดกาแฟให้กินได้เท่านี้เพื่อสุขภาพจิตของผมเอง กลิ่นกาแฟและควันบุหรี่เรื่อยเอื่อยลอยโชยลมมาแค่พอได้กลิ่นจางๆหลังจากดับไปแล้ว เบาะนวมเก้าอี้ไม่แข็งจนเกินไปทำให้นั่งสบายปปลายเท้าผมพาดไว้ที่วางเท้า(อันที่จริงผมคันเท้ายิ๊กๆขอเกาแป๊ป)ผมขยับเก้าอี้เข้าใกล้โต๊ะเพื่อที่หลังจะได้พิงกับพนักขณะที่พิมพ์อยู่นี้แก้ปวดหลัง

เสียงรถที่วิ่งผ่านไปมาเงียบลงแล้ว เสียงดนตรีและเสียงเคาะแป้นพิมพ์ยังดังเป็นจังหวะเท่าที่นิ้วพอกระดิกตาม ตอนนี้ผมกำลังพิมพบทความความรู้ที่ได้จากหนังสือเล่นนึงอยู่ตามคำแนะนำในนั้น อันที่จริงตอนนี้ผมได้พักงานเนื่องจากงานมีน้อยและสุขภาพผมไม่เอื้ออำนวยชีวิตการทำงานช่วงหนึ่งผ่านไปแล้ว ผมกำลังเรียนรู้สิ่งต่างๆจากหนังสือ บทเรียนชีวิตการทำงาน ผมได้ไปสมัครแลสัมภาษณ์งาน ที่บริษัทรับล้างรถแห่งหนึ่ง ทว่าไม่ผ่านการพิจรณาเพราะผมขับรถยนต์ไม่เป็น นั่นทำให้ผมมีเวลาอยู่กับตัวเองมาขึ้น แต่ก็นั่นแหล่ะผมเสียศูนย์ไปเมื่อวานดื่มเบียร์เข้าจนได้ เพิ่งตั้งหลักได้ด้วยการอ่านหนังสือเล่มนี้

ณ จุดเริ่มต้นใหม่นี้ ผมยังพอที่จะอ่านเขียนบทความสั้นๆเหล่านี้ได้ ผมจะอ่านและเขียนสิ่งเหล่านี้แบ่งปันกันคนที่ได้อ่านถึงเรื่องราวและแนวความคิดผมที่เปลี่ยนไปต่อการมองชีวิติในมุมมองที่เป็นปัจจุบัน การยอมรับว่าตกงานไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำใจยอมรับเพราะนั่นหมายถึงรายได้ที่เคยมีตอนนี้ไม่มี มีแต่เพียงรายจ่ายที่รอคอยผมอยู่ เรื่องนี้ผ่านมาซักระยะนึงแล้วเกือบครบ1เดือนแล้วที่ผมว่างงาน ผมเรียนทำอาหารแต่ก็ฝึกทำได้กระท่อนกระแท่นเนื่องจากไม่มีทุนที่จะซื้อของมาทำอาหารเหล่านั้น จากความเจ็บปวดที่รู้ว่าตัวเองถูกพักงาน ผมใช้เงินส่วนหนึ่งซื้อหนังสือแนวพัฒนาตัวเองมา2เล่ม วะบิ ซะบิ ที่ผมนำมาเขียนและอีกเล่ม วิถี ขงจื๊อ ขงเบ้ง โจโฉ ที่รอผมไปอ่านต่อจากนี้ เพื่อที่จะผ่านเรื่องราวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ไปได้ ผมเลือกที่จะเขียนระบายในนี้ แล้วแบ่งปันกับทีมรักษาอาการทางจิตของผมและเพื่อนๆกลุ่มที่ยังอ่านบทความที่ผมเขียน งดหางานจนปวดเครียดไปกับมัน ทางด้านร่างกายผมลดจำนวนแก้วที่กินกาแฟต่อวันลดลงเหลือ2–3แก้วต่อวัน และเดินออกกำลังบ้างในตอนเช้าแค่พอที่เดินได้ก่อนก็พอโดยไม่ระบุเวลาเดินเท่าที่รู้สึกพอก็พอ ซิทอัปในตอนเย็นเพื่อที่ผมจะสามารถใส่กางเกงตัวเก่าได้ไม่ต้องไปซื้อใหม่และเรียกความมั่นใจในหน้าท้องของตัวเอง และทางจิตวิญญาณของผม ผมได้มาฝึกสมาธิตอนเช้าหลังตื่นนอนถึงจะได้ไม่ทุกวันแต่ก็ได้เริ่มแล้ว และเขียนขอบคุณสิ่งต่างๆก่อนเข้านอนเพื่อเยียวยา สำนึกขอบคุณสิ่งต่างที่เกิดในระหว่างวันให้ได้ระรึกถึงสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นเพื่อช่วยให้ออกมาจากมองโลกในทางลบให้อยู่ที่ความเป็นปัจจุบันขณะ ให้ได้เห็นและขอบคุณสิ่งดีๆที่เกิดขึ้น

ขอบคุณที่อ่าน และ ขอบคุณ