Chan'm blue
Dec 20
บึงกว้าง
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นทุ่มนึงแล้วได้เวลากินยาหากแต่ผมกินยาไปก่อนหน้านี้5นาทีก่อนที่จะมาเขียนบทความนี้ ท้องฟ้าคืนนี้มืดสนิทไม่เห็นดาวมีเพียงแต่แสงไฟหน้าบ้านส่องให้เห็นต้นวาสนากับต้นแก้วขอบรั้วริมหน้าต่าง ดูสงบนิ่งราวกับว่าถึงเวลาที่ต้นไม้กำลังหลับไหลหลังพ้นแสงอาทิตย์ เสียงอ๊อดๆแว่วมาข้างหลังมันคือเสียงจากชุดโคมไฟนีออนเก่าๆส่งเสียงอวดครวญถึงอายุของมันใกล้จบเต็มที ใช่ผมยังไม่ได้เปลี่ยนนั่นจนกว่าไฟจะไม่ติดนั่นแหล่ะ บุหรี่มวนหนึ่งถูกหยิบมาจากซองสัมผัสได้ถึงกลิ่นที่คุ้นเคยมันคือกลิ่นบุหรี่ที่สูบประจำ เสียงรถวิ่งผ่านไปผ่านมาจากถนนอีกฟากของหมู่บ้านแว่วผ่านหูไปมาเป็นจังหวะกับเสียงรถหน้าบ้าน ค่ำนี้อากาศเย็นเสื้อแขนยาวที่ใส่ช่วยให้ความอบอุ่นไม่หนาวจนเกินไป และพื้นที่เย็นจนไม่กล้าวางเท้า

เสียงเพลงถูกเปิดขึ้นมาทำลายความเงียบยามค่ำคืนเสียงเครื่องบินๆผ่านมาพอดีแล้วหายไปกับท้องฟ้า ผมกลับมานั่งตรงนี้อีกครั้งในห้องเล็กๆกับคอมพิวเตอร์ตัวเก่า แน่นอนว่าผมยังว่างงานยกเว้นแต่การเขียนสิ่งเหล่านี้เรียกว่างานได้ ซึ่งผมก็อยากให้เป็นเช่นนั้น เวลาล่วงไปเช้าถึงค่ำหมดไปกับการสับสนของตัวผมเองเหมือนปลาในบ่อเพาะเลี้ยงได้ลงไปในบึงกว้างๆมากจนไม่รู้จะว่ายไปทางไหน “ตายล่ะ! ที่นี่ที่ไหน มีอาหารให้ไหมแล้วจะหากินยังไงฉันจะว่ายไปทางไหนแล้วฉันควรอยู่ตรงไหนของบึงนี้ ฉันอย่าตรงนี้ได้ไหมมีอาหารให้ฉันกินรึป่าว” ผมเหมือนปลาตัวนั่นที่เต็มไปด้วยคำถามในบึงกว้างไม่กล้าที่จะว่ายน้ำทั้งที่ตัวเองเป็นปลากลับกลัวการว่ายน้ำกลัวจะว่ายไม่ดี กลัวใครจะไม่ชอบที่ปลาว่ายอย่างั้นอย่างนี้ ณ จุดเริ่มต้องในบึงกว้างนี้ผมคงต้องอะไรซักอย่างกับตัวเองไม่งั้นคงอดตายเป็นปลาเน่าในบึงกว้าง ผมเริ่มว่ายและหาวิธีหาอาหารในบึงนี้ ใช่ครับผมกระโดดจากการเขียนบทความในสังคมเล็กๆไปสังคมที่ใหญ่กว่าเพื่อหาอาหารหรือรายได้นั้นเอง ผมได้เริ่มหาข้อมูลไปบ้างแล้วหากแต่มีเรื่องสงสัยอีกหลายเรื่องที่ไม่รู้จะถามใคร ยอมรับว่าผมอ่อนหัดจริงในสังคมที่ใหญ่กว่าไม่มีทั้งเพื่อนทั้งคนรู้จักไม่มีใครเลยในสังคมนั้น ผมต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองเพื่อที่จะมีชีวิตรอด อย่างแรกที่รู้ตอนนี้คือผมลงมาอยู่ในบึงแล้วผมต้องว่ายน้ำตลอดเวลาไม่งั้นจมน้ำตายเสียชาติเกิดปลาจมน้ำตาย โชคดีที่ในบึงยังมีคนให้อาหารปลาเลยยังไม่ถึงขั้นอดตาย กว่าผมจะว่ายมาถึงการเขียนอยู่นี้ผ่านช่วงเวลาแห่งความกลัว กลัวไม่เป็นที่ยอมรับ กลัวใครจะไม่ชอบ กลัวการตอบรับไม่ว่าคำชมหรือตำหนิ แน่นอนว่าในบ่อผมจะว่ายยังไงก็ได้ตามใจตัวเอง ผมมาอยู่ในบึงสังคมใหญ่ขึ้นผมต้องระวังมากขึ้นการที่จะทำอะไรต้องคิดให้มาก

ผมเห็นควรที่จะต้องปลอบใจตัวเอง ปรึกษากับผู้เชี่ยวชาญดูแลสภาพจิตใจ และแน่นอนบางทีอาจจะต้องใช้ยาคลายเครียดช่วยให้ผ่านช่วงเวลาที่แสนทรมานนี้การเริ่มต้นต้องอาศัยความกล้า ด้วยคำตำหนิและคำชม ผมกำลังโต และโตพอที่จะว่ายในบึงกว้าง ในสังคมมที่ใหญ่กว่า ผมต้องการเยียวยาจิตวิญญาณด้วยการฝึกสมาธิ เรียนรู้ถึงคุณค่าของปัจจุบัน เคารพและสำนึกของคุณสิ่งต่างที่ผ่านเข้ามาไม่ว่าดีหรือร้าย มันช่วยให้ผมว่ายน้ำได้เก่งขึ้น

เจอกันในบึงกว้าง