หญิงสาวอันเป็นที่รัก

ชายหนุ่มเอ่ยถามความเศร้า...
เช้าของวันจันทร์ที่ 1 กันยายน 2557
เปิดอ่านสมุดบันทึกถึงหญิงสาว...
วันพฤหัสบดีที่ 1 กันยายน 2537
ก่อนเดินทางไปเรียน
บนเส้นทางลูกรัง
ปลายฤดูฝน
ระยะทาง 12 กิโลเมตร
ฉันไม่อยากไปแม้กระทั่งโรงเรียน
แต่อานุภาพความคิดถึงเธอ
มันยิ่งใหญ่เสมอ

แต่ฉันต้องผิดหวัง
ไม่มีแม้เงาของเธอ
หญิงสาวอันเป็นที่รัก...

ดอกไม้บานเต็มทั่วบริเวณโรงเรียน
ยังเหี่ยวเฉา
ในสายตาอันอ้างว้างของฉัน
ฉันไม่อยากเรียน
แม้กระทั่งวิชาภาษาไทยที่ฉันชื่นชอบ
เพราะทำให้ฉันเขียนบทกวีถึงเธอได้

ชายหนุ่มเก็บสมุดบันทึก
เดินทอดน่องไปบนคันนา
น้ำค้างกำลังละลายไปพร้อมแดดสาย
แต่น้ำตา
ยังเปื้อนใจเขาไม่รู้จาง...