Page ของ ท้าวขี้เมี่ยง ดังปึ่ง Chat

หญิงสาวอันเป็นที่รัก

ชายหนุ่มเอ่ยถามความเศร้า...
เช้าของวันจันทร์ที่ 1 กันยายน 2557
เปิดอ่านสมุดบันทึกถึงหญิงสาว...
วันพฤหัสบดีที่ 1 กันยายน 2537
ก่อนเดินทางไปเรียน
บนเส้นทางลูกรัง
ปลายฤดูฝน
ระยะทาง 12 กิโลเมตร
ฉันไม่อยากไปแม้กระทั่งโรงเรียน
แต่อานุภาพความคิดถึงเธอ
มันยิ่งใหญ่เสมอ

แต่ฉันต้องผิดหวัง
ไม่มีแม้เงาของเธอ
หญิงสาวอันเป็นที่รัก...

ดอกไม้บานเต็มทั่วบริเวณโรงเรียน
ยังเหี่ยวเฉา
ในสายตาอันอ้างว้างของฉัน
ฉันไม่อยากเรียน
แม้กระทั่งวิชาภาษาไทยที่ฉันชื่นชอบ
เพราะทำให้ฉันเขียนบทกวีถึงเธอได้

ชายหนุ่มเก็บสมุดบันทึก
เดินทอดน่องไปบนคันนา
น้ำค้างกำลังละลายไปพร้อมแดดสาย
แต่น้ำตา
ยังเปื้อนใจเขาไม่รู้จาง...

กิจวัตรประจำวัน

ขื่นขมลมหนาวเช้าปลายสิงหาคม
ริมทุ่งฝัน
ชายหนุ่มเฝ้ารอการกลับมา
ของหญิงสาวผู้เป็นดั่งดวงใจ
ใบหน้าเกรอะกรัง
แต้มเปื้อนด้วยคราบน้ำตา

นกเขาจับเกาะต้นตูมกา
เพรียกร้องหาคู่
ต่อสามสี่ตัว
กัดแทะซากปลาข่อน
หญ้าคมปาวอาบน้ำค้าง
รองรับฝ่าเท้าหยาบกร้านของชายหนุ่ม
ขณะเขาย่ำบนคันนา
ใส่รองเท้าแตะราคา 19 บาท
ซื้อจากคลองถม

เหม่อลอย...
โดยที่ชายหนุ่มไม่ทันรู้สึกตัว
เลือดไหลซิบที่เท้า
จากผลงานหญ้าคมปาว
โอ้ว หญิงสาวอันเป็นที่รัก...

เธอรู้ไหม
การร้องไห้
มันคือกิจวัตรประจำวัน
ของชายหนุ่มไปแล้ว...

วิบากกรรม

พลิ้วไหวสิงหาคม...
ราวกับลมหนาวเทียวส่งข่าว

ฝนเริ่มจาง
ปลาหาวิธีกลับวัง
หนาวน้ำค้าง
ถามข่าวหญิงสาว

เช้าหมอกหม่น
สัมผัสไอหนาว
ข้าวหนักเริ่มอุ้มท้อง
ข้าวเบาพอเม่า

ชายหนุ่มนั่งร้องไห้บนคันนา
ปรับทุกข์กับปลาข่อน
หนี้สินพะรุงพะรัง
คิดหาวิธีผลัดหนี้
เขียดจะนาจ่มมนตร์
เทศนาให้เขาฟัง...

วิบากกรรมชาวนา
ราคาข้าวเบากว่านุ่น

พรุ่งนี้...
เขาจะไปผลัดหนี้ ธกส.