ฉันมีบทกวีที่อ่านแล้วซาบซึ้งใจ
เป็นกลอนที่เขียนได้ดี รวมเอาสิ่งที่ชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งต้องประสบ ขอบันทึกเอาไว้ที่นี่ เพื่อจะได้บันทึกเตือนใจตัวเอง


ข้าพเจ้า ไม่ใช่ สาวสิบห้า
ที่จะหลั่ง น้ำตา เพราะคนอื่น
หนาวไป ก็ก่อไฟ สุมฟืน
ร้อนนัก ก็ระรื่น เปลือยกาย
...
เลิกกังวล ต่อคำติฉิน
เลิกสะดีด สะดิ้น กับคำให้ร้าย
เลิกมองโลก ผ่านน้ำตา จะเป็นจะตาย
เลิกฟูมฟาย กับหัวใจ ที่ข้างในกลวง
...
ใครจะเข้าใจเรา หรือไม่
ข้าพเจ้าอยู่ในวัยที่เลิกห่วง
ใครจะรัก หรือไม่รัก ไม่หนักทรวง
ข้าพเจ้า ผ่านล่วง มาเนิ่นนาน
....
ไม่ใช่, ไม่ใช่สาวสิบห้า
เพราะรู้รส น้ำตา ว่าไม่หวาน
จึงก้าวข้าม ความขื่นขม อันซมซาน
เลิกสะทก สะท้าน ต่อการใด
...
ข้าพเจ้า อยู่ในวัย ที่ ช่ า ง แ ม่ ง
เกลียดการเสแสร้ง และเล่นใหญ่
ใครดีมา ข้าพเจ้า ก็ดีไป
ใครร้ายใส่ ข้าพเจ้าร้ายไป ยิ่งกว่า
...
แววตาข้าพเจ้าไม่วาววับ
ต่อความลับ แลไม่ลับ เบื้องหน้า
เกลียดความหวังดี มีมารยา
ที่สุดท้าย ใช้วาจา อุ้มฆ่ากัน
....
ข้าพเจ้า ไม่ใช่ สาวสิบห้า
ปราศจาก ดวงตา สาวช่างฝัน
ชีวิตมี แต่ดุเด็ด และเผ็ดมัน
อาจกระแทกกระทั้น ไม่ตรงใจ
...
ข้าพเจ้าคือสาว ใกล้สี่สิบ
อยู่ในวัย นั่งจิบไวน์ ลำพังได้
เลิกสะอื้น เพราะคนอื่น มาสุมไฟ
แสยะยิ้มให้ โชคชะตา เป็นว่าเล่น!!

บทกวี : พึงเนตร อติแพทย์