Page ของ แหวนดอกไม้วงนั้น Chat

สวัสดีวันจันทร์
เล่นโพสจังครั้งแรกตอนนั้นน้ำหนักเท่าไหร่กัน และ ตอนนี้ล่ะ
5555 ย้อนกลับไปสิงเว็บนี้ตั้งแต่ ปี 49 นน.ช่วงนั้นยัง 70 บางช่วง 60 ตอนนี้ ปี 68 ฟาดไปร่วม 100 โล โถ่ววว เว็บเติบโต ตูก็โตตาม
ถ้าเว็บเข้าตลาดหุ้นได้ก็คงดีนะ 555

พักนี้อากาศดี..และง่วงนอนตลอดเวลา ความป่วยไข้สอนให้รู้ว่าการไม่เป็นอะไรดีที่สุด
ยิ้มให้กับตัวเองในวันที่ไม่มีใครยิ้มให้
เลือกตัวเองก่อน..ไม่ต้องให้ใครมาเลือกเรา
หัวเราะให้เสียงดังยามมีเรื่องให้หัวเราะ
สะอื้นร้องไห้ให้ลึกสุดใจยามอยากร้อง
อย่าปิดกั้นตัวเองด้วยเหตุผลใดๆ
อ้อ และก็ยิ้มให้ง่ายเข้าไว้ โลกสดใสมีมุมเล็กๆที่น่ารักเสมอ

ขอบคุณน๊า วันนี้ได้กินของอร่อยหลายอย่างเลย ขอบคุณแม่ค้าที่เอาดอกจำปีมาขายโชคดีมากเลยตอนที่ผ่านไปเจอ ขอบคุณสายลมอากาศดี ๆ ที่ทำให้ไม่ต้องเปิดแอร์ หวัดฉันจะได้หายซักที
ขอบคุณสิ่งดี ๆ ที่เข้ามา และบางสิ่งที่ลาจากไป

ในคืนฝนพรำกระหน่ำโปรย
ชีวิตก็ถูกโบยจนแสบสัน
น้ำฝนหรือน้ำตาที่เปียกหน้านั้น
เมื่อไหร่จะพ้นวันผ่านคืนที่ขื่นใจ

หากรู้ว่าเครียดไปก็ไร้ประโยชน์ ยังจะเครียดอีกมั้ย

ห๊ะ ว่ายังไงนะ พรุ่งนี้มีงานเช้าหรอ
ดีกว่าไม่มีงานทำละว๊า

เจ็บที่หัวใจใช้ยาหม่องทาก็ไม่หายหรอก

จู่ ๆ ก็นึกอยากใส่ใจว่าแต่ละคนเล่นเว็บนี้มากี่ปีแล้ว ตัวเราเองถ้าไอดีนี้แค่ 6 ปี แต่ถ้านับพวกไอดีเก่าที่ลบทิ้งไปน่าจะเกือบ 20 ได้แล้วมั้ง ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเริ่มเล่นตอนปี 49 เอ๊ะ หรือจำผิดเว็บนะ

เรายังมีเพื่อนร่วมสู้ชีวิตอีกมากมายบนโลกนี้

นั่งเหงาไปเหงามา..จะสี่ทุ่มแล้ว เห้อ แทนที่จะนอนพักผ่อน บ้าจริง

ฉันมีบทกวีที่อ่านแล้วซาบซึ้งใจ
เป็นกลอนที่เขียนได้ดี รวมเอาสิ่งที่ชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งต้องประสบ ขอบันทึกเอาไว้ที่นี่ เพื่อจะได้บันทึกเตือนใจตัวเอง


ข้าพเจ้า ไม่ใช่ สาวสิบห้า
ที่จะหลั่ง น้ำตา เพราะคนอื่น
หนาวไป ก็ก่อไฟ สุมฟืน
ร้อนนัก ก็ระรื่น เปลือยกาย
...
เลิกกังวล ต่อคำติฉิน
เลิกสะดีด สะดิ้น กับคำให้ร้าย
เลิกมองโลก ผ่านน้ำตา จะเป็นจะตาย
เลิกฟูมฟาย กับหัวใจ ที่ข้างในกลวง
...
ใครจะเข้าใจเรา หรือไม่
ข้าพเจ้าอยู่ในวัยที่เลิกห่วง
ใครจะรัก หรือไม่รัก ไม่หนักทรวง
ข้าพเจ้า ผ่านล่วง มาเนิ่นนาน
....
ไม่ใช่, ไม่ใช่สาวสิบห้า
เพราะรู้รส น้ำตา ว่าไม่หวาน
จึงก้าวข้าม ความขื่นขม อันซมซาน
เลิกสะทก สะท้าน ต่อการใด
...
ข้าพเจ้า อยู่ในวัย ที่ ช่ า ง แ ม่ ง
เกลียดการเสแสร้ง และเล่นใหญ่
ใครดีมา ข้าพเจ้า ก็ดีไป
ใครร้ายใส่ ข้าพเจ้าร้ายไป ยิ่งกว่า
...
แววตาข้าพเจ้าไม่วาววับ
ต่อความลับ แลไม่ลับ เบื้องหน้า
เกลียดความหวังดี มีมารยา
ที่สุดท้าย ใช้วาจา อุ้มฆ่ากัน
....
ข้าพเจ้า ไม่ใช่ สาวสิบห้า
ปราศจาก ดวงตา สาวช่างฝัน
ชีวิตมี แต่ดุเด็ด และเผ็ดมัน
อาจกระแทกกระทั้น ไม่ตรงใจ
...
ข้าพเจ้าคือสาว ใกล้สี่สิบ
อยู่ในวัย นั่งจิบไวน์ ลำพังได้
เลิกสะอื้น เพราะคนอื่น มาสุมไฟ
แสยะยิ้มให้ โชคชะตา เป็นว่าเล่น!!

บทกวี : พึงเนตร อติแพทย์

หากชีวิตมีเวลาเหลืออีกไม่นาน
เธอเลือกจะเบิกบานหัวเราะหรือร้องไห้
..เธอจะตายจากโลกนี้ไปด้วยหัวใจที่เป็นสุข
..หรือ..หอบเอาความระทมทุกข์ไปจนอีกโลกหน้า..
ยิ้มเถิด..ยิ้มให้กำลังใจตัวเอง หัวเราะเพื่อเป็นการขอบคุณตัวเอง..ที่เข้มแข็งอยู่มาได้จนถึงวันนี้
หนทางข้างหน้าจะอย่างไร แม้ไม่อาจวางใจก็ช่าง อย่าลืมฉกฉวยความสุขระหว่างทางมอบให้แก่ตัวเองด้วยก็แล้วกัน

ฝืนง่วงนอนตั้งแต่บ่ายสอง กว่าจะลากสังขารทำงานเสร็จ หายง่วงละ เห่อะๆ

ถ้าความจริงมันฝืดคอ ขอให้ความฝันแสนหวานในคืนนี้

ทำไมพอแก่ตัวแล้วถึงขี้เกียจอ่านหนังสือนะ ทั้งที่ตอนเด็ก ๆ สามารถอ่านได้ทั้งวันทั้งคืนไม่กินข้าวก็ได้ .. หนังสือนิยายอ่ะนะ

คิดถึงเมืองหลวงและปริมณฑลจัง อยากไปเดินย่ำต๊อกหาของกิน หาชมตึก ชมตลาด ชมเมืองที่เปลี่ยนไป