Page ของ แหวนดอกไม้วงนั้น Chat

ในคืนฝนพรำกระหน่ำโปรย
ชีวิตก็ถูกโบยจนแสบสัน
น้ำฝนหรือน้ำตาที่เปียกหน้านั้น
เมื่อไหร่จะพ้นวันผ่านคืนที่ขื่นใจ

หากรู้ว่าเครียดไปก็ไร้ประโยชน์ ยังจะเครียดอีกมั้ย

ห๊ะ ว่ายังไงนะ พรุ่งนี้มีงานเช้าหรอ
ดีกว่าไม่มีงานทำละว๊า

เจ็บที่หัวใจใช้ยาหม่องทาก็ไม่หายหรอก

จู่ ๆ ก็นึกอยากใส่ใจว่าแต่ละคนเล่นเว็บนี้มากี่ปีแล้ว ตัวเราเองถ้าไอดีนี้แค่ 6 ปี แต่ถ้านับพวกไอดีเก่าที่ลบทิ้งไปน่าจะเกือบ 20 ได้แล้วมั้ง ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเริ่มเล่นตอนปี 49 เอ๊ะ หรือจำผิดเว็บนะ

เรายังมีเพื่อนร่วมสู้ชีวิตอีกมากมายบนโลกนี้

นั่งเหงาไปเหงามา..จะสี่ทุ่มแล้ว เห้อ แทนที่จะนอนพักผ่อน บ้าจริง

ฉันมีบทกวีที่อ่านแล้วซาบซึ้งใจ
เป็นกลอนที่เขียนได้ดี รวมเอาสิ่งที่ชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งต้องประสบ ขอบันทึกเอาไว้ที่นี่ เพื่อจะได้บันทึกเตือนใจตัวเอง


ข้าพเจ้า ไม่ใช่ สาวสิบห้า
ที่จะหลั่ง น้ำตา เพราะคนอื่น
หนาวไป ก็ก่อไฟ สุมฟืน
ร้อนนัก ก็ระรื่น เปลือยกาย
...
เลิกกังวล ต่อคำติฉิน
เลิกสะดีด สะดิ้น กับคำให้ร้าย
เลิกมองโลก ผ่านน้ำตา จะเป็นจะตาย
เลิกฟูมฟาย กับหัวใจ ที่ข้างในกลวง
...
ใครจะเข้าใจเรา หรือไม่
ข้าพเจ้าอยู่ในวัยที่เลิกห่วง
ใครจะรัก หรือไม่รัก ไม่หนักทรวง
ข้าพเจ้า ผ่านล่วง มาเนิ่นนาน
....
ไม่ใช่, ไม่ใช่สาวสิบห้า
เพราะรู้รส น้ำตา ว่าไม่หวาน
จึงก้าวข้าม ความขื่นขม อันซมซาน
เลิกสะทก สะท้าน ต่อการใด
...
ข้าพเจ้า อยู่ในวัย ที่ ช่ า ง แ ม่ ง
เกลียดการเสแสร้ง และเล่นใหญ่
ใครดีมา ข้าพเจ้า ก็ดีไป
ใครร้ายใส่ ข้าพเจ้าร้ายไป ยิ่งกว่า
...
แววตาข้าพเจ้าไม่วาววับ
ต่อความลับ แลไม่ลับ เบื้องหน้า
เกลียดความหวังดี มีมารยา
ที่สุดท้าย ใช้วาจา อุ้มฆ่ากัน
....
ข้าพเจ้า ไม่ใช่ สาวสิบห้า
ปราศจาก ดวงตา สาวช่างฝัน
ชีวิตมี แต่ดุเด็ด และเผ็ดมัน
อาจกระแทกกระทั้น ไม่ตรงใจ
...
ข้าพเจ้าคือสาว ใกล้สี่สิบ
อยู่ในวัย นั่งจิบไวน์ ลำพังได้
เลิกสะอื้น เพราะคนอื่น มาสุมไฟ
แสยะยิ้มให้ โชคชะตา เป็นว่าเล่น!!

บทกวี : พึงเนตร อติแพทย์

หากชีวิตมีเวลาเหลืออีกไม่นาน
เธอเลือกจะเบิกบานหัวเราะหรือร้องไห้
..เธอจะตายจากโลกนี้ไปด้วยหัวใจที่เป็นสุข
..หรือ..หอบเอาความระทมทุกข์ไปจนอีกโลกหน้า..
ยิ้มเถิด..ยิ้มให้กำลังใจตัวเอง หัวเราะเพื่อเป็นการขอบคุณตัวเอง..ที่เข้มแข็งอยู่มาได้จนถึงวันนี้
หนทางข้างหน้าจะอย่างไร แม้ไม่อาจวางใจก็ช่าง อย่าลืมฉกฉวยความสุขระหว่างทางมอบให้แก่ตัวเองด้วยก็แล้วกัน

ฝืนง่วงนอนตั้งแต่บ่ายสอง กว่าจะลากสังขารทำงานเสร็จ หายง่วงละ เห่อะๆ

ถ้าความจริงมันฝืดคอ ขอให้ความฝันแสนหวานในคืนนี้

ทำไมพอแก่ตัวแล้วถึงขี้เกียจอ่านหนังสือนะ ทั้งที่ตอนเด็ก ๆ สามารถอ่านได้ทั้งวันทั้งคืนไม่กินข้าวก็ได้ .. หนังสือนิยายอ่ะนะ

คิดถึงเมืองหลวงและปริมณฑลจัง อยากไปเดินย่ำต๊อกหาของกิน หาชมตึก ชมตลาด ชมเมืองที่เปลี่ยนไป

ขอพลังหน่อยยยยยย

สวัสดี 4 สิงหา
ฝนฟ้าอึมครึมเหมือนคนมีเรื่องหนักใจ แต่บรรยากาศรวม ๆ มันน่าสบายใจที่สุด สีเขียวของต้นไม้ใบหญ้า ลมพัดเย็นเฉื่อยฉิว อยากเอาแก้มแนบกอดท้องฟ้าไว้จัง .. ขอให้ผ่านวันคืนเช่นนี้ไปได้ด้วยดี