จะเช้าแล้วตีห้าสามสิบสอง
นอนนั่งมองดูเวลาหนา
ว่าทำงานพิมพ์เรื่องราวมา
ดีไหมหนาก็คอยๆอ่านๆดู
อ่านไปมาเจอกลอนในโพสต์เก่า
นี่เราแต่งไปได้ไงหนา
ไม่ค่อยรู้เรื่องเลยที่อ่านมา
แต่เข้าใจว่าตอนนั้นเป็นเช่นไร
ความเก่งกราดจริงๆไม่ใช่ย่อย
แต่ไม่อยากอวดบ่อยไม่ดีหนา
ที่พูดอยู่ก็อวดอยู่นี่นา
ไม่รู้ว่าขี้อวดได้อย่างไร
ก็คิดเก่งอวดเก่งพิมพ์ก็เก่ง
เป็นนักเลงในกลอนเท่านั้นหนา
อ่านบทความใดๆที่เขียนมา
นั้นละความไม่สบายใจ
ก็ยังดีที่มีไว้พิมพ์บอก
บอกไว้เตือนใจตัวเองได้
ว่าครั้งหนึ่งจิตใจเราไม่สบาย
มีเรื่องร้ายเรื่องไม่ดีมากๆเลย
แต่พูดออกบอกไปใครจะเชื่อ
ว่ามองเห็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
ขนาดบอกคนที่ไว้ใจ
ยังพาเราไปหาจิตแพทย์เลย
เกิดกันก็คนละอายุ
มีความรู้ก็คนละเรื่องเอย
ไม่ได้ช่วยให้ชีวิตดีขึ้นเลย
กลับทำให้คิดมากกว่าเดิม
คงมองเราเป็นแค่คนบ้า
ที่วันๆไม่พูดกับเขาหนา
อยู่คนเดียว พูดคนเดียวเขาว่าบ้า
แต่ความจริงคือพูดกับ..เอย
สิ่งที่เขาไม่เห็นแต่เราเห็น
สิ่งที่เป็นมากกว่าคนที่อยู่หนา
เป็นทั้งครู ทั้งเลี้ยงดูเรามา
บางคนก็เรียกว่าแม่สื่อเอ่ย
ทั้งพ่อยายตาแม่พ่อแก่สื่อ
มาทุกท่านที่ปกป้องรักษา
มาเพื่อให้เห็นบ้างเพื่อมากล่าวลา
ให้รับรู้ว่าเราก็มีดี
เพราะเหมือนถูกสารไม่เป็นมิตร
คิดฆ่าชีวิตให้ข้านั้นดับสิ้น
แต่กลับแปลกใจที่ยังมีชีวิน
ไม่สิ้นใจตอนที่พวกมันดู
ใช้พ่อแม่ให้เอายามาฆ่าลูก
ไอ้ที่พูดอยู่นี่จริงๆหนา
ใช้ความเป็นพี่สั่งสอนน้องให้ซื้อยา
แบบนั่นนี่หนาเอามาให้ลูกกิน
บอกคนอื่นว่าหลานนะเป็นบ้า
ไม่ดีนั่นหนาลองไปดูได้
ด่าพ่อแม่แล้วก็โวยวาย
มีแต่ความจังไรทั้งนั้นนา
พูดบอกพ่อแม่ให้บีบปากกรอกยาลูก
ก็อีป้าหน้าปุ๊เนี่ยแหละเราจำได้
สอนแต่ความชั่วให้หลานจำเอาไว้
ไปทำแบบนี้ที่สอนเลย
ห้าห้าห้าห้าห้าห้าห้าห้า
ไปแล้วนะจะไปนอนแล้วเพื่อนเอย
พิมพ์มากไปเริ่มไร้สาระเลย
จริงไม่จริงเพื่อนอ่านแล้วตรองดู