พอใกล้ถึงวัน

ต้องส่งไอ้เด็กข้างห้องไปอยู่หอ
คิดๆ แล้ว คงเหงามาก ไม่ค่อยห่วงเพราะเป็นหอใน

แต่สิ่งที่เป็นห่วง นางจะมีเพื่อนมั้ย นางจะปรับตัวได้รึเปล่า
จะมีเพื่อนเข้าใจในสิ่งที่นางเป็นรึไม่

ไอ้เด็กข้างห้อง ผู้เป็นโลกส่วนตัวสูงมาก ขั้นสุด
นางเป็นพวกพูดน้อย ชนิด แทบไม่พูดเลย
นางไม่ชอบการสังสรรค์
นางไม่ชอบการตอบแชท
นางไม่ชอบคุยโทรศัพท์

ที่ช้านไม่ห่วง เพราะกว่านางจะโตมาขนาดนี้
ก็สอนอะไรไปเยอะ ทั้งส่งไปเรียนสารพัดที่ป้องกันตัวได้

เมื่อก่อนเรียนฟรีนะ ไอคิโด ที่สนามไทยญี่ปุ่นดินแดง
แต่สมัยนี้ไม่รู้ยังฟรีมั้ย เรากะส่งลูกไปเรียนหลายอย่าง
ตั้งแต่4-5ขวบ พึ่งเลิกเรียนไปช่วงโควิทเอง