ทบทวน
8/6/66
Morning vibes เป็นช่องหนึ่งใน youtube เสียงเพลงไหลผ่านช่องว่างในรูหู ขณะที่เสียงความคิดพรั่งพรูขึ้นในใยสมอง ความพยามที่จะผ่อนคลายตัวเองกำลังก่อตัวขึ้นทีละน้อย สายตาจับจ้องที่แป้นพิมพ์มากกว่าที่หน้าจอเพราะไม่อยากให้พิมพ์ผิด เสียงเพลงถูกเปลี่ยนช่องกลับมาช่องเดิมที่เคยฟังใช่แล้ว lofi hiphop radio ถึงแม้หลังจะเอียนตัวพักไปที่พนักเก้าอี้แต่ก็ยังรู้สึกปวดเอวขยับมานั่งหลังตรงจะดีกว่าถึงจะรู้สึกปวดน่องอยู่บ้างแต่ช่างเถอะเรื่องบางเรื่องก็ปล่อยให้มันลอยข้ามหัวไปบ้างไม่จำเป็นต้องไปตามแก้ทุกเรื่องเอาที่พอดีที่ดีพอ ลมผ่านกระทบตัวเป็นระยะๆ แน่นอนไม่ใช่ลมธรรมชาติแน่ๆ มันมาจากพัดลมเครื่องเก่าที่กำลังหมุนไปมาแต่ก็ทำให้รู้สึกเย็นสบายดีไม่น้อย

การเขียนมาเป็นพักๆ หลังจากที่วุ่นวายกับการหางาน สมัครงาน ทดลองงานมามากมายสรุปไม่ได้ซักที่เลยกลับมาอยู่กับตัวเองคิดว่าจริงๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หลายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซ้ำๆ คือมีช่วงเวลาที่ไม่มีที่ยึดเหนี่ยวทุกครั้งที่คนดูแลไม่อยู่จะเกิดอาการเคว้งเริ่มทำงานไม่ได้ อาการทางจิตก็เริ่มก่อตัวความกระวนกระวายใจถาโถมล่าสุดที่เจออดทนจนถึงเวลาเลิกงานจนได้ครบเวลางานแต่ทว่าอีกวันคือวันหยุดกลับกลายเป็นวันที่ไปลาออกเพราะถูกกดดันจากหัวหน้างานว่าจะย้ายให้ไปอยู่ต่างจังหวัด ไปไม่เป็นเลยทีนี้ไม่มีความคิดใดเลยนอกจากพรายกระซิบเสียงเล็กๆ อันทรงพลังในหัวที่เป็นด้านลบรีบเร่งทำงานของมันบอกให้ “ลาออก..ลาออกเดี๋ยวนี้ อยู่ไม่ได้แล้ว” แล้วก็เป็นไปตามนั้นการลาออกเกิดขึ้นจนได้ และซ้ำๆ กับเหตุการณ์ทำนองนี้

พรายกระซิบเป็นพลังลบที่ทรงพลังอย่างเหลือเชื่อไม่มีทางต่อต้านหรือจัดการเลยเหรอ เห็นอยู่สิ่งหนึ่งก่อนที่พรายกระซิบจะสำแดงเดชคือการทำพลาด ไม่ว่าจะวางแผน ตั้งเป้าไว้ดีอย่างไร พอพลาดทุกอย่างคือล้ม ล้มทั้งกระดานเลยจริงๆ ไม่เอาอะไรเลย

ทุกครั้งที่พลาดซ้ำๆ หลายครั้งเข้าก็เริ่มมองเห็นตัวเองอย่างหนึ่ง ความพยามยาม ยังไม่ต่อเนื่อง เหมือนเรื่องเลิกบุหรี่วางแผนไว้ดิบดีจะหักดิบทั้งๆ ที่นักกิจกรรมบำบัดบอกให้ลดจำนวนใจร้อนไม่ดูตัวเอง เหมือนกับเรื่องงานใจร้อนอยากทำงานที่แม้แต่งานบ้านยังทำไม่ได้เลย จะไปทำงานที่ต้องรับผิดชอบได้อย่างไร เข้าใจว่าอยากช่วยแม่อยากหารายได้แต่ไปแล้วไม่ได้มันทำให้แม่ผิดหวังซ้ำๆ จนไม่มีใครอยากให้เริ่มไปสมัครงานที่ไหนเพราะไปแล้วทำไม่ได้ต้องลาออกไม่ก็ทดลองงานไม่ผ่าน สอบไม่ผ่านบ้าง เค้าไม่รับบ้าง ทนทำงานไม่ได้บ้าง เคยได้ยินคำว่า “รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง” แต่นี้ไม่รู้อะไรเลยเดินดุ่มๆ ไปสมัครและทำงานคิดว่าตัวเองปกติ อันที่จริงก็ปกตินั่นแหล่ะแต่ที่ผ่านมาใช้ชีวิตกับตัวเองไม่เคยรับผิดชอบ หรือต้องทำอะไรเลย ไหลลอยตามน้ำลงที่ต่ำไปวันๆ เจอน้ำใสก็ใจดี น้ำขุ่นก็ตามสภาพ

ได้รู้แล้วว่าการไม่รู้จักตัวเองสำคัญอย่างไรมันมีผลกับทุกเรื่องทั้งที่น่าจะเป็นเรื่องพื้นๆ จนหลายคนมองข้ามแต่กลับสำคัญอย่างยิ่ง การที่ไม่รู้จักตัวเองว่าคิดอะไร ทำอะไร อยากหรือไม่อยากทำอะไรไม่ใช่แค่รอให้มันลอยตามน้ำมาเจอแล้วบอกว่านี่แหล่ะอยากทำ หรือไม่อยากทำ เรื่องภายในก็ควรมาจากภายในรู้ข้างในก่อนว่าชอบหรืออยากทำอะไรแล้วต้นทุนตัวเองทำอะไรได้ และจะต้องทำอะไรเพื่อให้ไปถึงจุดที่จะทำสิ่งนั้นได้อย่างไร ตอนนี้อยากเป็นอย่างหมอเป็นที่ปรึกษาให้ใครๆ ทำให้ใครมีความสุขกลับไปเมื่อได้เจอ ก็คิดไปเองว่าต้องเรียน ปโทต่อถึงจะทำได้ เอาจริงๆ พูดหรือทำให้คนสบายใจจำเป็นต้องเรียนไหม เรียนด้วยตัวเองได้ไหม อ่านหนังสือฝึกตัวเองให้มีความสุขให้ได้ก่อนไหมที่จะไปทำให้คนอื่นมีความสุข เอาจริงก็รักตัวเองนั่นแหล่ะที่ต้องทำตอนนี้ไม่ใช่สักแต่พูดว่ารักตัวเอง “คนเราไม่ได้เชื่อที่คำพูด แต่เชื่อที่การกระทำ อยากเชื่อความคิดไหน ทำตามความคิดนั้นดู” (หมอส้มกล่าว) นึกย้อนถ้าทำตามที่คิดไม่ได้ล่ะจะทำยังไง เสียงกระซิบดังอย่างแผ่วเบาว่า “ทำให้ง่าย” ยอมรับว่าตัวเองใจร้อนอยากประสบความสำเร็จเร็วๆ อยากเลิกบุหรี่ได้ อยากมีงานทำ

คิดว่าควรมองตัวเองกันมุมมองใหม่ ที่ทำงานไม่ได้หรือทำอะไรไม่สำเร็จเพราะไม่รู้ตัวเองฝืนตัวเองมาตลอดดูตัวเองในตารางบันทึกกิจกรรมเวลาที่ทำอะไรที่ไม่ต้องฝืนกลับทำได้ดี ตั้งเป้าไว้ยากเกินไปนั่นเองทำอะไรเกินตัวถึงไม่สำเร็จซักที พอไม่สำเร็จก็ท้อ นิสัยใจร้อนลุกลามไปกับทุกเรื่องแม้แต่เรื่องอ่านหนังสือที่เป็นแค่กิจกรรมผ่อนคลายแต่กลับอ่านทีเป็นบทๆ เอาจนจบบทและวันนึงก็อ่านได้1–2บทแต่พอว่างจากอ่านหนังสือก็ไม่รู้จะทำอะไร จากนี้ควรค่อยๆ อ่านไปอ่านทีละเล็กละน้อยแต่อ่านทั้งวัน ทำอะไรทีละเล็กละน้อยแต่ทำสม่ำเสมอทุกวันค่อยๆ ฝึกไปชีวิตไม่ได้ยากขึ้นแต่ชีวิตมีอะไรให้เรียนรู้มากมายและต้องอาศัยทักษะ แต่ฝึกฝนได้