ช้านเคยบอกตัวเองว่า จะไม่ทำกับข้าว อาหารไปกินระหว่างเดินทาง
เพราะเบื่อยาย เบื่อที่บ้าน จะไปไหนที ต้องนึ่งข้าวเหนียว หมูทอดต้องมา
น้ำพริกจิ้มต้องมี คือ กุไปทะเล อยากกินของทะเลอะ

พอบอกอยากกินของทะเล ยายจะถามกลับว่า มึงรู้มั้ย โรงบาลที่ใกล้ที่สุด
อยู่ตรงไหน มึงกินปลาหมึก กินกุ้งไป จะได้ส่งโรงบาลทัน

พอมาถึงตัวเอง ไปไหนกับเด็กๆ ช้านก็ตื่นแหกขี้ตา มานึ่งข้าวเหนียว
ทอดหมู ทอดไส้กรอก ตำน้ำจิ้มพร้อม เหมือนเดิม

เมื่อไหร่จะออกจากวังวนนี้ได้สักที




ถึงยังไง ตราบใดถ้าชีวิตและลิ้นของช้าน มันยังแยกสารบอแรกซ์
น้ำประสานทองไม่ได้ ช้านก็ต้องอดทน ต่อไปกับก๋วยเตี๋ยวทุกร้าน