ช้านเป็นศิราณีให้ได้ เป็นหมอนพพรบ้าง
ที่เป็นให้ไม่ได้เลยคือ
เจ้าหน้าที่ปรึกษาด้านการเงิน
กุจิอดตาย ยังมีหน้ามายืมกันอีก

เป็นช้าน ก็ไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้เท่าไหร่
ทำไมบุรุษที่หาเงินเข้าบ้าน แล้วไม่ให้ภรรยาทำงาน
ให้เป็นแม่บ้านฟูลไทม์ ดูแลบ้าน ดูแลลูก กลับคิดหยุมหยิม

สามีเพื่อนทำงานเมืองนอก ส่งเงินมาให้เดือนละ สามหมื่น
ค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้าน อยู่ในเงินก้อนนี้
ค่าผ่อนบ้าน ค่าน้ำค่าไฟ ค่าเน็ต ค่ากิน ค่าของใช้ ค่าลูกไปเรียน

ลูกด้วยความโตแล้ว ค่าใช้จ่ายก็เพิ่มขึ้น เราก็เข้าใจเพื่อนนะ
ด้วยความที่เราเองก็จ่ายคนเดียวทุกอย่าง
เพื่อนเริ่มป่วย ไม่ค่อยสบาย ต้องไปหาหมอทุกเดือน
ก็มีค่าใช้จ่ายเพิ่ม สามีนางบอกว่า ทำไมไม่พอใช้
ทำไมไม่ประหยัด ทำไมไม่เหลือเก็บบ้าง

ช้านมองไปที่ ค่าใช้จ่ายแบบประจำของเพื่อน มันก็ตก
อยู่ที่เดือนละ หมื่นสี่พันบาท-หมื่นห้าพันบาท
ก็จะเหลือหมื่นห้า ซื้อของใช้เข้าบ้านละ เกือบสี่พัน

เหลือหมื่นนิดๆ ต้องใช้ทั้งเดือน ช้านก็มองว่า
ของกินสมัยนี้มันแพงมาก หมื่นนิดๆ นี่ต้องจ่ายให้ลูกไปเรียนอีก
นางแทบไม่เหลือซื้อของที่ตัวเองอยากได้บ้างละ
อดๆ ประหยัดมาก ทุกเดือน พอเจอสามีพูดแบบนี้
เราก็เข้าใจเพื่อนนะว่านางท้อแท้ บั่นทอนใจ
เราเลยแนะนำเพื่อนว่า
มึงยังสวย ยังดูดี แข็งแรง

เลิกกะผัวซะ ให้มันไปเจอคนที่ดวงสมพงษ์ ทำมาหากินขึ้น
ไม่มีภาระ ถ้าตราบใดมันมองมึงเป็นภาระ ก็เลิกกะมันไป

อย่างน้อยการเป็นคนโสด ก็ไม่ได้ถึงตาย อาจจะสบายมากกว่า
ลูกก็โตแล้ว ผู้หญิงแบบเรา ทำงานมีเงินเป็นของตัวเองใช้
สบายใจกว่า ที่จะเอาของคนอื่นมาใช้ แล้วให้มันมากดชีวิตเรา