สุดท้าย เราก็ลืมไปว่า

เราไม่มีสิทธิ์ที่จะคิด จะรู้สึก หรือ อะไรใดๆ เลย

อย่างน้อยๆ ก็ต้องขอบคุณเค้า ที่ทำอะไรให้
หรือแม้แต่สิ่งที่เคยฝันเอาไว้

ช้านเคารพทุกการตัดสินใจ ของคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
รถไฟอย่างช้าน คงไม่แวะสถานีไหนแล้ว
ปลายทาง ก็คือ สุสานรถไฟ

ใช้ชีวิตที่เหลือ นั่งหายใจไปวันๆ จะดีกว่า