เวลาไม่เคยลบความทรงจำ
แต่......อันไหนที่มันไม่อยากจำ ช้านก็ลืมหมดแหละ

ยืนสงบ มองรูปถ่ายเพื่อน แล้วนึกถึงความทรงจำที่ผ่านมา
รู้จักกับมันมาตั้งแต่เด็ก เดินไปเรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน
เกินครึ่งชีวิต ที่อยู่ร่วมกันมา
ถึงเวลา ก็ต้องแยกย้าย มีพบ มีจาก มีพลัดพราก
มันก็คือสัจธรรม ที่ย้ำเตือน ไม่มีอะไรจีรัง ยั่งยืน

เราผู้ยืนตรงกลาง ระหว่างบุรุษสองคน
ทำได้ดีคือ ตบบ่าให้กำลังใจ
หนึ่งคน จากไปแล้ว อีกสองคนก็ต้องเดินหน้าต่อ
บุรุษผู้หนึ่งที่มีสถานะสามี กับอีกบุรุษที่มีสถานะสุดที่รัก

ตอนเดินกลับ ก็รู้สึกสะท้อนใจ
เราเดินมาส่งกี่คนแล้วเนี่ย
ทยอยจากกันไปในช่วงอายุกำลังสดใส เข้าที่
ไม่ยอมแก่กันเลยจริงๆ อย่างที่พวกมันเคยพูดไว้
จะไม่ยอมแก่ตาย ไม่อยากเป็นภาระให้ลูกหลาน

เพื่อนของเราแต่ละคนที่จากไป ไม่ค่อยมีใครมีสาเหตุเกิดจาก
อุบัติเหตุเลย.......
ส่วนใหญ่เสียเพราะทำงานหนักเกินไป จนสะสมโรค
กินไม่ดี นอนไม่พอ พกพาแต่ความเครียด

ถอนหายใจ เราผู้มีโรคภัยสุมรอบตัว ทยอยรักษาจนเคยคิดว่า
เมื่อไหร่เราจะหยุดหายใจ เราเหนื่อยแล้ว
มันคงถึงเวลา ที่ต้องปล่อยวางบ้าง พักบ้าง
หันกลับมาสนใจตัวเองบ้าง อาจจะหายใจ
กับไอ้โลกเน่าๆ นี้ไปได้นานๆ